Ruim 5 geleden alweer dat we gescheiden zijn. Op zich is het contact prima en toch willen mijn kinderen niet naar hun vader. Jarenlang was hij er emotioneel gezien niet voor ze en dat voelen ze. En toch wil ik dat ze naar hun vader gaan. De vaderrol kan ik immers niet vervullen…
5 jaar geleden dacht ik van wel. Ik dacht alles alleen aan te kunnen, dat deed ik voor de scheiding toch ook al? Ik ging hard mijn best doen en ik wilde iedereen bewijzen dat ik dit kon. Juist door je te bewijzen gaat het mis. Althans dat is mijn ervaring steeds.
Mijn oudste dochter heb ik het eerste jaar schreeuwend achter moeten laten. Mijn hart telkens gebroken en soms reed ik met een traan naar huis. Het liefst had ik haar bij me gehouden maar wat is wijsheid? Had ik maar een gebruiksaanwijzing bij de scheidingspapieren gekregen. Waar ligt de grens? Echt een lekker vrij weekend had ik dan ook niet want je kind zo achterlaten is voor geen enkele mama fijn.
Een kind zal altijd meer van de ouder houden dan andersom, hoe gek dit misschien ook klinkt. Een kind zal zichzelf altijd aanpassen ten dienste van de ouder. Zo werkt het systeem nu eenmaal. Inmiddels heeft zij de situatie min of meer geaccepteerd en gaat ze inmiddels een aantal jaren zonder al te veel gedoe naar haar vader.
4 jaar na de scheiding is de grens bij mijn middelste dochter bereikt. Zij voelt zich niet begrepen bij haar vader en weigert om nog naar haar vader te gaan. Ik stond tussen beide in als bemiddelaar maar zowel vader als onze dochter lieten merken dat ze dat niet wilde. En toch hield ik nog vol. Voor mijn dochter om contact te houden met haar vader, voor hem om de band met dochter te behouden en voor mijzelf, de me-time die ik zo ontzettend hard nodig heb. Ik respecteer haar grens en ben trots dat ze dit zo goed aangeeft. Samen hebben we sinds kort een middenweg gevonden; ze fiets naar haar vader en komt 's avonds terug om bij mij te slapen.
Mijn jongste dochter werd hier ook verdrietig van. Huilend zat ze bij me op bed. Ze vind het helemaal niet leuk om twee huizen te hebben. Als ze bij mama is wilt ze naar papa en andersom. Waarom kunnen we niet gewoon weer bij elkaar gaan wonen? Ik heb denk ik 4x hetzelfde verhaal achter elkaar van haar gehoord en elke keer vertelde ik haar hetzelfde; ik kan me niet voorstellen hoe dat voor jou als kind is, ik zie dat je ontzettend verdrietig bent en ik kan de situatie niet veranderen. Papa en mama kunnen niet bij elkaar zijn in één huis maar houden allebei superveel van jullie.
Ik vind dit het aller zwaarste van alleenstaande moeder zijn. Telkens weer uitleggen, telkens dat verdriet… dat heeft papa niet.
Herken jij dat ook? Deel je reactie met me want delen is helen